This is Africa

Na m'n geweldige tripje naar Johannesburg, begon ik ook geweldig te snotteren, maar ik moest weer 2 keer examen doen voor de KLM (Flight Savety recurrent), dat moet ieder jaar, dus ik snotterde stug door. Maar daar gaat het natuurlijk niet van over en gaan je oren van dicht zitten en dan mag je niet vliegen, dus bijna 2 weken thuis gezeten en m'n hele rooster eruit gehaald... Dus helaas niet naar Entebbe en ook niet Mirjam ophalen in Londen maar naar Addis Ababa.
En dat was geweldig!
We zitten daar in het meest luxe hotel van Ethiopië waar ze er op dit moment alles aan deden om ons alvast in de kerststemming te krijgen met een enorme kerstboom, heel veel plastic én een echte zwarte kerstman en continu kerstmuziek met een Afrikaans tintje. Het was erg bizar en vooral heel erg misplaatst naast de sloppenwijken die meteen naast het hotel beginnen.
De eerste dag ben ik met een collega kleding e.d gaan brengen bij een Nederlander die operaties en revalidatie mogelijk maakt voor kleine kinderen. Erg indrukwekkend om te zien en al zijn verhalen te horen van wat hij in 48 jaar in Ethiopië heeft meegemaakt.
De tweede dag met z'n achten een tourtje naar de 'Ethiopische Grand Canyon' en het Bebre Libanos klooster gemaakt.
De rit alleen al was prachtig. We vonden het dan ook niet erg dat we een lekke band kregen en we even foto's konden maken terwijl de chauffeur geroutineerd de band verwisselde. Het is een prachtig, uitgestrekt, heuvelachtig en een beetje dor landschap waar je af en toe alleen een eucalyptus boom of een herder met z'n kudde tegen komt.
Het klooster/kerk is in 1961 herbouwd dus vrij nieuw, maar het verhaal van de monnik en de, vooral oud, mensen die er heen komen waren erg interessant. Ethiopië ligt al op 2500 meter, maar wij deden er nog een schepje boven op en maakten een stevige klim naar boven om van een geweldig uitzicht over de canyon te genieten. Op de terug weg zijn we nog bij een lokaal dorpje langs geweest; stereotyperend Afrika. Hutjes van stront en riet en heel veel zielige kindertjes met vliegen in hun oogjes. Dus we voelden ons nogal opgelaten pottenkijkers, gelukkig hadden we nog wel eten, pennen en kleding mee om uit te delen.
Om de dag helemaal compleet te maken zijn we 's avonds lokaal gaan eten. Dwz met z'n allen met de handen uit een grote schaal eten onder het genot van Ethiopische dans en muziek. Al met al wederom een onvergetelijke ervaring.
O ja, we moesten natuurlijk ook nog een beetje werken, hele vliegtuig vol waarvan de helft Ethiopiër, met heel veel kinderen, die zo van het platteland voor het eerst in een vliegtuig werden gezet, die arme mensen wisten niet wat ze overkwam, voor hun was het ook zonder twijfel een onvergetelijke, en waarschijnlijk ook een verschrikkelijke, ervaring.
Nu tot zondag vrij, met kerst weer een nieuw avontuur met trainingsgenootje Marije in Muscat, Oman.
En alvast in het kader van de Christmas spirit:
Count your blessings, want hoe cliché ook, het kan allemaal zo veel erger.