Terugkomdag

Omdat ik nog in afwachting ben op mijn zojuist bestelde nieuwe camera, kan ik jullie hier tijdelijk niet verblijden, en misschien een beetje jaloers maken, met foto’s van mij op zon overgoten stranden, voor Unesco werelderfgoedlijst-monumenten, innig verstrengeld met collega’s die ik net ken, bronstige olifanten of wederom nippend aan een lokaal biertje… Foto’s die menig een wellicht de indruk geven dat mijn leven als stewardess een groot feest is, nou is dat het ook.
Echter, van feestjes wil je nog wel eens een kater krijgen, zo ook van mijn vlieg feestjes, zelfs als ik niet gedronken heb. Elke keer als ik terug kom in NL heb ik een soort kater, en dat komt niet alleen omdat ik weer afscheid heb moeten nemen van die leuke collega’s waarvan ik niet weet of ik ze ooit nog zie, of omdat het weer in NL toch vaak net iets anders is dan waar ik net vandaan kom, of omdat m’n koffer te zwaar is, of omdat het thuis niet leuk is. Het is puur een lichamelijke reactie van een nacht vliegen, en dus niet slapen, in combinatie met eventueel tijdsverschil, die ook zo z’n invloed heeft op mijn geestelijke welbevinden, dit fenomeen heet ‘Terugkomdag’ en ja, dat is één woord. Diegenen die ook vliegen kennen het én begrijpen het als geen ander. Diegenen die me goed kennen, en niet vliegen, begrijpen er geen zak van, maar leren er (net als ik) gaandeweg steeds beter mee omgaan, daarvoor dank. Of je het kent, begrijpt of niet, ik ga een verwoede poging doen dit fenomeen te illustreren; puur ter vermaak.
Vandaag is een redelijke goede terugkomdag, dat is ellende nr. 1 van terugkomdag, je weet nooit hoe ie deze keer weer gaat vallen. Maar goed, vandaag is dus een gunstige; ik zit rechtop, gedoucht, aangekleed te typen op mijn laptop. Het getypte in kwestie zal ongetwijfeld vol typ, spel en grammatica fouten zitten en is waarschijnlijk niet heel samenhangend. Op terugkomdag komen namelijk mijn (weinige) nare gewoontes die ik doorgaans heb als ik een beetje te veel gedronken heb, moe én brak ben samen. Ik kom amper uit m’n woorden, noem alles een ‘ding’, krijg het ondanks dat toch voor elkaar om een verhaal 3 x (en dan ben ik nog bescheiden) zo langdradig en onsamenhangend mogelijk aan dezelfde persoon te vertellen. M’n geheugen is namelijk dan samen met alle andere hersenfuncties volledig verdwenen. Op een slechte terugkomdag kan er zomaar spontaan om niets gejankt worden, bijvoorbeeld als ik weer niet op een woord kan komen en met ‘ding’ een kurkentrekker bedoel. Waarschijnlijk is het niet voor niets dat ik dan niet op dat specifieke woord kan komen, want soms weet ik een goede terugkomdag toch nog om te zetten in een slechte door een wijntje te drinken, waarna ik meteen volledig lam ben en sowieso spontaan begin te grienen. En vervolgens nog meer dan daarvoor van de hak op de tak spring en in herhalingen val (herhaling dus...). Je zou zeggen, neem dan geen alcohol op terugkomdag, goed punt, maar... Er is nog zo’n ding, dat is dat ik geen beslissingen kan nemen op zo’n dag, over niets! Of ik wil eten of niet bijvoorbeeld, en als er dan eenmaal besloten is dat ik wil eten, komt de moeilijkste vraag van de dag, wat dan? Gelukkig wordt dat probleem meestal opgelost door het feit dat ik mezelf er onmogelijk toe kan zetten om boodschappen te gaan doen. Mocht dat onverhoopt toch lukken, wordt dat sowieso rampzalig en vooral tijdrovend want er is namelijk nogal veel keus in een supermarkt... Dus meestal wordt de lunch opgelost met een droge cracker of iets anders wat ik nog in huis heb, daar zit doorgaans niet heel veel keus in. Het avond eten wordt vaak opgelost door mijn fantastische vriendinnen waar ik zelfs in mijn terugkomdag toestand nog welkom ben om aan te schuiven. Heerlijk, geen keuzes, eten wat de pot schaft, maar dat brengt me ook weer bij die wijn (van de hak, naar de tak toch weer terug naar de hak), ik heb op zo’n dag namelijk ook nog eens een ruggengraat van een visstick. Ik zeg dus overal ja op, vooral op een wijntje, toestanden...
En dan heb ik het nog niets eens over de lichamelijke kwalen gehad, ik ga een poging doen het kort te houden. Moe, dat lijkt me duidelijk, vooral te zien aan die enorme zwarte wallen onder m’n ogen, ik lijk soms wel een panda. Watten in m’n kop, honger, de hele dag, koud, tot paarse nagels aan toe, afgewisseld met enorme hitte, in combinatie met zweet, aanvallen, ja, heel sexy allemaal. Anyway, na dat heerlijke eten van vriendin en wijntje teveel mag ik dan eindelijk naar bed, 12 uur slapen, in de hoop dat het de volgende dag weer wat beter gaat met mevrouw van den Heuvel. Dat gaat het lichamelijk meestal wel en labiel-technisch ook wel, maar dat geheugen en andere intelligentie dingentjes; vaak nog steeds zoek. Voordeel is dat ik dus ook meestal vergeet hoe ellendig terugkomdag is en een paar dagen later gewoon weer met heel veel plezier aan de vlucht begin, waar ik op bestemming leuke foto’s kan maken om op waarbenjij.nu te zetten zodat ik het op terugkomdag nog eens terug kan lezen en kijken, en nog eens... En kan na genieten van weer een heerlijk tripje Doha bijvoorbeeld, waar het super heet was en ik een hele gezellige middag met Jeroen heb door gebracht. Het museum van Islamic Art van binnen heb mogen bewonderen, liters houmous heb gegeten, oranje konijnen heb gezien en heerlijk op het terras in de souq aan een waterpijp heb zitten lurken, weer een terugkomdag meer dan waard.